چه کسی آماده است؟

عالمی به منبر رفت و بسم‌الله گفت و خدا و رسولش را ستود. آنگاه خطاب به جماعت گفت: 

مردم! هر کس از شما که می‌داند امروز تا شب خواهد زیست و نخواهد مُرد، برخیزد.

کسی برنخاست، گفت: حالا هر کس از شما که خود را آماده مرگ کرده است، برخیزد.

باز کسی برنخاست. سری به نشانه‌ی تأسف تکان داد و گفت: 

شگفتا از شما که به ماندن اطمینان ندارید، اما برای رفتن نیز آماده نیستید؟

شما چطور؟ آیا خودتان را آماده‌ی مرگ کرده‌اید؟ یا فکر می‌کنیم هنوز جوانیم و وقت مردن ما نیست اول باید پیران بروند و هنوز آرزوها داریم.

جنگ لقمه‌ها

اگر خوب دقیق شویم، جنگ عاشورا جنگ لقمه‌ها بود. و این حقیقتی مسلم است که امام علیه السلام خود به آن اشاره داشت.

وقتی امام سجاد علیه السلام از پدرش امام حسین علیه السلام می‌پرسید: این جماعت چرا با ما چنین می‌کنند؟

امام حسین در جوابش فرمود:

مُلِئت بُطُونُهم مِنَ الحرام؛ چون شکم‌های آن‌ها از لقمه‌های حرام انباشته شده است.

شکم به تنور می‌ماند و لقمه‌ها به هیزم و لقمه‌های حرام شبیه هیزم‌های تر است، هیزم اگر تر باشد، دود می‌کند و دود جلوی دید را می‌گیرد، تا جایی که حتی آدم چراغ را نمی‌بیند.

اگر روز عاشورا آن قوم نادان نتوانستند چراغ وجود امام را ببینند، ناشی از دود غلیظ و برآمده از لقمه‌های حرام در شکم‌های آنها بود.

سلوک باران، ص42

شرط عاشقی

سالها برای دیدن امام زمان علیه السلام دویده بود، خیلی خودش را این ور و آن ور زده بود، هر کاری که بگویی کرده بود، دعا، مناجات، نذر و نیاز، چله نشینی و غیره...

 

داشت کم می‌آورد و نا امید می‌شد، که به او گفتند: «فلان جا می توانی امام زمانت را ببینی.»

 

مرد با چشم گریان به پارچه سفید روی جنازه، خیره بود حضرت خطابش کرد:

 

 چرا اینگونه به دنبال من می‌گردی و این اذیتها را متحمل می‌شوی؛ مثل این باشید تا من به دنبال شما بیایم؛ و این بانویی است که در دوره‌ی کشف حجاب رضاخانی هفت سال از خانه بیرون نیامد تا مبادا چشم نامحرمی به اوبیافتد.* 

 

عاشقی را شرط اول ناله و فریاد نیست    تا کسی از جان شیرین نگذرد، فرهاد نیست.

* خانه خوبان، ش28

فقط به اون فکر کن

شخصی از حکیمی هندی خواست که به وی سفارشی سودمند کند؟

او در کلامی نغز چنین گفت: 

بدان هر آن کس که کاری پیش گیرد و به غیر از آن بیندیشد، هرگز آن کار را به پایان نرساند؛ زیرا سرودخوان اگرچه بسیار استاد باشد، نمی‌تواند با دست چیزی دیگر بنوازد یا کاری انجام دهد*.

هر که باشی و هرچه باشد اگر می‌خواهی در آن کاری که انجام می‌دهی موفق بشی، باید در آن تمرکز داشته‌ باشی و به آن فکر کنی؛ در نماز خواندن، مطالعه و حتی غذا خوردن که دانشمندان می‌گویند موقع غذا خوردن فقط به غذا فکر کن که در این صورت است که غذا بهتر هضم می‌شود و گفته شده موقعی که لقمه در دهانت هست،حرف نزن.

* اندرز حاکمانه، ص35

راهکار تحول نظام سلامت

راستی چرا هیچ مریض حق ندارد به پزشک بگوید: «نسخه‌ات مرا خوب نکرد. پولم را پس بده؟» یا «نسخه‌ات حال مرا فقط کمی بهتر کرد.بنابراین نصف پولم را را پس بده!» هیچ می‌دانید که اگر روزی چنین چیزی رسم بشود، بدون تردید همه‌ی دکترها -حتی بی‌استعدادهایشان- به فکر معالجه‌ی جدی مریض‌هایشان می‌افتند؟ یعنی قضیه‌ی طب و معالجه به کلی شکل دیگری پیدا می‌کند. 

ابن مشغله، ص22

 

این راهکار جامعی است و تضمینی. اما راهکار دیگری هم هست که اگر پزشکان ما عمل کنند تغییر اساسی در نظام سلامت ما اتفاق می‌افتد؛ مانند اینکه مریض را واقعا معاینه کنند. نمی‌گویم پزشک عمومی حداقل 20 دقیقه باید به معاینه مریض بپردازد که استاندارد جهانی هم همین است. البته طبیبان متعهد و با تقوا هم کم نیستند که واقعا مریض را معاینه می‌کنند و نسخه‌ی آماده تحویل مریض نمی‌دهند و یا به بهانه‌ی اینکه مریض زیاد هست معالجه و یا بهتر بگویم معامله را در مدت یکی دو دقیقه انجام نمی‌دهند. البته شاید زیادی مریض هم بخاطر...

فرودگاهی مطمئن برای فرود

نشستن هواپیما بر روی زمین، نیازمند فرودگاهی مطمئن و سالم است و برای نشستن یک هواپیمای کوچک، یک باند دویست متری هم کافی است، اما، یک هواپیمای بزرگ، به یک باند فرودِ چند کیلومتری نیاز است تا بتواند به سلامت روی زمین بنشیند. زیرسازی چنین فرودگاهی نیز باید محکم باشد تا بتواند صدها تُن فشار را تحمل کند.

 

امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف هم که بیش از هزار سال در پشت پرده‌ی غیبت است، باید فرودگاهی محکم داشته باشد تا بتواند فرود بیاید و کارهای عظیم خود را انجام دهد، فرودگاه مطمئن او، همان زمینه‌های ظهور آن حضرت است که باید از هر جهت فراهم باشد. درست است برخی از شرایط ظهور، با گذشت تاریخ و ظلم و جور انسان‌ها، پیشرفت علم و دانش بشری و در نتیجه آگاهی مردم دنیا و ناامید شدن مردم از نحله ‌ها و مذهب‌های بشری و حکومت‌های مختلف فراهم می‌شود. اما برخی دیگر از آنها به دست ما انسان‌ها و دوستداران آن حضرت فراهم می‌آید.

 

دو ماهنامه امان، شماره 30 با دخل و تصرف

یادگاری صفین

زخمی زمخت روی سرش یادگار گذاشت هر که می‌پرسید، می‌گفت: یادگاری صفین است می‌خندیدند و می‌گفتند:

دیوانه است، می‌گفتند: «می‌دانی صفین مال چند سال پیش است؟ مگر تو چند سالت هست؟»

می‌گفت: به سفر می‌رفتم با همسفرم بحث‌ام شد او گفت: اگر در صفین بودم تا پای جان برای معاویه می‌جنگیدم. غیظم گرفت گفتم: اگر من هم در صفین بودم شمشیرم را از خون معاویه و یارانش سیراب می‌کردم.

شمشیر کشیدم برای هم، همان جا وسط بیابان. بد جوری زخمی شدم. بی‌هوش به زمین افتادم با نوازش دستی به هوش آمدم و چشمم را باز کردم، مردی بالای سرم بود. جنازه همسفرم هم آن طرف‌تر افتاده بود. او گفت:

من صاحب الزمان هستم به خاطر جدم علی به این روز افتادی. هر کس پرسید بگو یادگاری صفین است. تو یاریمان کردی، من هم...

مهدی موعود،ص821