سرمایهی باور نکردنی
انسان جز ضعف و ناتوانی چیزی ندارد، ابتداى او نطفه و پایانش مردارى بدبو است، روزى او در اختیار دیگرى است، از همان بچگی نه میتواند گرسنگی و تشنگی خود را رفع کند، نه میتواند جلوی ادرار و مدفوعش را بگیرد!
بزرگتر هم که میشود، زیاد فرق نمیکند مگر اندکی. پس به این ظاهر مادیاش اصلاً نمیتوان دل بست که خیلی ناچیز است. نه به چهرهی زیبایش میتواند دل ببندد و نه ثروتش و نه مقامش؛ زیرا همهی آنها چند روزی مهمان انسان است و بزودی از بین میروند.
پس سرمایهی انسان چیست؟ سرمایه اصلی انسان چیزی است مشترک بین همه انسانها که میتواند همین موجود ضعیف را تا آنجا ببرد که حتی فرشتگان مقرب الهی به آنجا راه ندارند. فقط کافی است که انسان زنگار قلب خود را کنار بزند و بهجای پرداختن به شهوات، به این سرمایهای که رایگان در اختیارش قرارگرفته و نامش فطرت است، بنگرد که فرمود:
فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنیفاً فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیها (روم،30)
پس روی خود را با گرایش تمام به حقّ، به سوی دین کن؛ با همان فطرت و سرشتی که خدا مردم را بر آن سرشته است. میبینی؟ دینداری اصلاً چیز سختی نیست. هر کس فطرت دارد، علیالقاعده دین هم دارد. البته اگر با زنگارها خود را آلوده نکرده باشد. اگر روی این فطرت، پرده نکشد.
- مسجدنما با اضافات
- ۲۷ نظر
- ۲۴ دی ۹۴ ، ۲۰:۱۴